نگارِ بهتر از جانم دوباره

بیاویزد به احساسم ستاره

کنارِ دلگشایِ‌خواجه حافظ

به شیرازم کشاند با اشاره

سکوتِ بی خبر از حال خویشم

نه آنتن میدهد گوشی نه دیشم

به دور از این همه آشفته حالی

عسل‌بانو چه می‌خندد به ریشم

گرچه با تنهاییَم سر کرده ام

گفتگو با خود مکرر کرده ام

دل پریشانم که با پیک و پیام

دخترِ خان را مکدّر کرده ام

سوگلِ آشفته از هوشم پراند

شعرهایی را که از بر کرده ام

پیش خود گفتم‌ دلِ جانانه را

با غزل هایم مُسخَّر کرده ام

در پسِ تاب و تبِ اندیشه ام

با خدا او را برابر کرده ام

دل نشاید کندن از جام شراب

سال هاعادت به ساغر کرده ام

مهربان بانو عسل حرصم نده

من تو را از ریشه باور کرده ام

اگرچه دورم از پَرچین چشمت

خمارم می کند مُرفین چشمت

بهشت مردم مشرق زمین است

مسیرِ باغِ فروردین چشمت

بنازم دامنِ پُرچین تان را

بنازم‌ زلف عطرآگین تان را

نسیم آورده از باغ بهاران

هوای صبح فروردین تان را

یقین دارم که شیخِ لاابالی

کماکان باشد از اندیشه‌ خالی

نمیداند سرابی دلفریب‌ است

بهشتِ حس برانگیزِ ‌ خیالی

تو ‌ آغازِ دل انگیزِ بهاری

شُکوهِ ‌ خلقتِ پروردگاری

به فروردین‌‌‌ چشم‌ِبی بدیلت

ندارد شاعرِ رویت قراری